Przestać kochać siać obojętność w sobie?

Dziękuję za to, że coraz większa liczba was mnie odwiedza, jest mi niezmiernie miło z tego powodu. Jesteście dla mnie wsparciem i sypniecie miłym słowem.

Tydzień minął mi w mgnieniu oka. Im bliżej do matury, tym większe wymagania. Materiału jest tyle że myśleć mi się nie chcę o kolejnych sprawdzianach, a już w sam poniedziałek czekają mnie dwa z biologii z krzyżówek genetycznych i biotechnologii, i szykuje się kartkówka z chemii. Dzisiaj miałam jazdę przed egzaminem. Nie rozumiem tego, że na jazdach nie boję, się prę do przodu, a jak dochodzi do egzaminu to jest jeden wielki stres. Już tak bardzo chciałabym zdać, bo i umiem jeździć, i już tyle pieniędzy poszło, i ile można się denerwować i tracić pieniędzy. Mam nadzieję, że się uda.

Niestety doszłam do takiego momentu w związku, że wkroczył swoimi brudnymi buciorami kryzys. Nie ogarniam totalnie. Zaczęły się sprzeczki o byle co. Obie strony są winne. Nie wiem, może to przez przesyt drugą osobą, ten cały stres. To wszystko przez to że znowu zbliżyłam się z moim przyjacielem, w którym kiedyś byłam zakochana. Gubię się w swoich uczuciach, ponieważ mój obecny chłopak poświęcił mi tyle czasu, ciepła i uwagi jak nikt inny. Nie chcę go stracić przez swoje humory. Chcę w końcu do cholery wyjść na prostą. Do tego tyję. Jestem grubym tłustych stworzeniem tego świata. Mam ochotę sobie zrobić coś i zniknąć. Dobrze, że istnieje takie cudo jak sen, przynajmniej tam jest spokój.