Dawno mnie tu nie było. Czas leci nieubłaganie. Życie nie daje czasu by żyć. Nie mogłam przez długi czas zebrać myśli by cokolwiek tutaj napisać. Za dużo się u mnie nie zmieniło. Minęły święta, wolne, zaczęła się szkoła, a raczej więzienie dla duszy. Taka prawda. Mimo faktu że od czasu do czasu nauczymy się czegoś ciekawego to w większość czasu marnujemy na zbędne rzeczy. Moja szkoła nie pozwala rozwinąć skrzydeł. Albo są ulubieńcy albo jesteś stracony. Nie mogę znaleźć żadnego autorytetu. Czasem zdarzą się śmieszne sytuacje ale to tylko czasem. Tak to jest jak w klasie są prawie same dziewczyny. Zawiść, plotkarstwo i co to nie ja można spotkać na każdym kroku. Prawdę mówiąc przez całą moją karierę szkolną mogłam się odnaleźć może ze 3 lata. Nie umiem się dostosować do standardów, nie pasuje tam, albo po prostu nie trafiłam na odpowiednich ludzi z wyjątkiem mojego chłopaka ( dalej ten sam od Wooda ;) )
Tracę przyjaciela, który przez długi czas był mi tak bliski, no cóż gdy się pojawia ktoś nowy w życiu trzeba ciebie zlać i posadzić na honorowe drugie miejsce. Co za ironia. Ja chyba nie do końca pojmuję znaczenia miłości, gdy się jest w związku. Jak dla mnie jeśli się ma tą drugą połówkę to należy nie tylko o nią dbać, lecz nie zapominać o przyjaciołach. Jak dla mnie powinno się traktować to na pewnej równi. Nie pojmuje jak jedna osoba jest w 100% przysłonić czyjś świat. Przecież trzeba znaleźć miejsce dla samej siebie, dla przyjaciół i rodziny, bo gdy miłość się skończy tylko to nam pozostaje. Widocznie tylko ja mam taką idee. No cóż.. od zawsze byłam odmieńcem, który czuł się gorszy i na straconej pozycji. Mimo komplementów mi danych nie przyjmuje do nich wielkiej wagi bo to tylko ulotność słowa.
Chcę być silna. Chcę przestać się bać. Chce być wolna.
PS. kliknijcie i odwiedźcie czasem :)
http://melodia-ciszy.tumblr.com/
